Fans van Deadpool, ondermaatse Guy Ritchie-vibes, en films waar 1/10e van de grappen ook maar enigszins grappig is: heb ik een film voor je. David Leitch – de directeur van Deadpool – heeft een actie-komedie-premisse opgeleverd in Kogeltrein dat heeft wel een sprankje amusement en voorwaartse vaart, maar is te flauw van toon en te ingewikkeld in plot om echt te slagen.

Brad Pitt is Ladybug, een ongelukkige huurmoordenaar die gevraagd wordt om een ​​belangrijke koffer te stelen op een hogesnelheidstrein van Tokyo naar Kyoto. De koffer is in handen van de brute moordenaars Lemon en Tangerine, gespeeld door respectievelijk Bryan Tyree Henry en Aaron Taylor Johnson, met enkele van de meest onaangenaam overdreven Cockney-accenten aan deze kant van Dick Van Dyke.

Dan is er een mysterieuze jonge vrouw in babyroze (Joey King), een Japanse vader met felle ogen op een missie (Andrew Koji) en een giftige slang om mee te kampen: iemand heeft aan de touwtjes getrokken om ervoor te zorgen dat al deze strijdende moordenaars doden elkaar, en ze moeten uitzoeken waarom.

Het grootste deel van de cast is sterk en levert overtuigend werk met het materiaal dat ze hebben gekregen: Pitt, een van onze grote filmsterren, sjokt door het drama in een emmerhoed en onbewuste therapie- gemeenplaatsen. Aangezien hem is gevraagd om uitdrukkingen als “shitballs” en “fucknuts” af te vuren, is het jammer dat zijn inspanningen zijn besteed aan een film die zo zinloos is.

Het meest irritante aan de neon-verlichte Kogeltrein is niet de korte aandachtsspanne, of het constant zwaaien van de camera of het snijden tussen momenten met de visuele samenhang van het vingerverven van een kind, maar het aannemen van de domheid van zijn kijker. Het flitst constant terug naar momenten of herhaalt scènes op een verklarende manier die iedereen zonder geheugenverlies op korte termijn al zou weten; het spettert titels en namen over het scherm in een ondraaglijke postmoderne stijl.

De vechtscènes en hun choreografie hebben een inventieve inslag; een tussen Pitt en Aaron Taylor-Johnson, waar een beleefde jonge bediende van een drankwagentje onderbreekt en ze gedwongen worden te stoppen om een ​​fles water te kopen, is bijzonder plezierig. En er komt af en toe een grap uit waarvan je denkt: kon de rest van deze film dit maar aan. (Een cameo van een geliefde A-lijst hunk trok wat kreten van verrukking van het publiek in dit opzicht.)

Maar over het algemeen zijn de vaag leuke stukjes en beetjes in Kogeltrein kan zijn onaangename toon niet goedmaken. Je weet dat het slecht is als zelfs Brad Pitt het niet kan redden.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mijn naam, e-mail en site bewaren in deze browser voor de volgende keer wanneer ik een reactie plaats.